Na jaren in de horeca en op kantoor te hebben gewerkt, bleef er iets knagen. Ooit had ik als bijbaan schoonmaakwerk gedaan in de thuiszorg en dat voelde toen al goed. Toen mijn moeder in een verzorgingshuis kwam te wonen, kwam dat gevoel weer helemaal terug. De zorg bleef trekken.

Direct aan de slag In mijn woonplaats Soest zag ik op een dag reclameborden van Beweging 3.0. Ze zochten mensen voor de nieuwe locatie Marienburg. Ik dacht: waarom niet? Ik stuurde mijn CV en een korte motivatie, in de hoop op informatie over een mogelijk leertraject. Ik had immers geen diploma’s in de zorg. Maar wat ik kreeg, was een uitnodiging. En een kans. Ik kon direct starten als servicemedewerker!

Werken en leren Niet lang daarna startte ik met de opleiding tot Verzorgende. Werken en leren tegelijk. Soms pittig, maar ook ontzettend waardevol. Ik zat in een klas vol mensen die net als ik de sprong hadden gewaagd. We leerden, lachten, worstelden en groeiden samen. En nu? Diploma op zak. Een vaste plek op een woongroep voor mensen met dementie. En elke dag ga ik met plezier naar mijn werk.

Een sprong vooruit Het mooiste? Het voelt niet als werk. Het is écht contact maken. Er zijn voor mensen die je nodig hebben. Kleine momentjes van rust, een grapje, een hand vasthouden. Vooral het werken met mensen met dementie raakt me. Het is puur, eerlijk. Je moet meebewegen, luisteren, soms gewoon even stil zijn. En soms is een grapje precies wat iemand nodig heeft. Dat raakt me.

Deze carrièreswitch was geen stap terug, maar een sprong vooruit. Ik voel me op mijn plek. Ik voel me nodig. En ik voel me gelukkig.

"Twijfel je? Doe het gewoon. Je weet pas wat het je breng als je de stap zet."